หากพูดถึงตำแหน่งที่อาจบอกได้ว่าถ้าคนเล่นไม่เก่งจริงหรือไม่เข้าใจในรูปแบบการเล่นของตนเองย่อมมีความสับสนเกิดขึ้นได้แน่ ๆ นั่นคือตำแหน่งมิดฟิลด์ตัวรับ ด้วยความที่เอาแค่การยืนตำแหน่งก่อนก็ประหลาดแล้ว คือเป็นการยืนอยู่หลังมิดฟิลด์ตัวรุกแต่ดันสูงกว่ากองหลังทำให้ชักงง ๆ ว่าจริง ๆ แล้วตัวเองควรจะเลือกเล่นแบบไหนดี จะรับก็ไม่เต็มสูบ จะรุกก็ไม่เต็มที่ นั่นเลยทำให้ยุคนี้เราไม่ค่อยเห็นดาวเตะในตำแหน่งนี้เกิดขึ้นมากนัก

หากย้อนกลับไปสมัยก่อน คำว่ามิดฟิลด์ตัวรับค่อน ข้างเป็นสิ่งชัดเจนว่านี่คือตำแหน่งช่วยในการหยุดบอลของฝ่ายตรงข้ามก่อนเข้ามาถึงเขตกองหลัง โดยสไตล์การเล่นจะดุดัน เล่นหนัก เสียบเป็นเสียบ ทำนองว่าเอาตายกันไปข้างหนึ่งเลย เมื่อพูดถึงตำแหน่งนี้ หน้านักเตะอย่าง รอย คีน , ปาทริค วิเอร่า , ไนเจล เดอ ยอง , โคล้ด มาเคเลเล่ , ดานิเอเล่ เด รอสซี่ ชื่อเหล่านี้จะลอยมาเข้าหัวทันทีเพราะสไตล์ของพวกเขาชัดเจนมาก เข้าบอลดุ ต้องการขู่ให้แนวรุกกลัวว่าอย่ายุ่งกับแดนหลังของตนเองเป็นอันขาด ทว่าในยุคหลัง ๆ มิดฟิลด์ตัวรับสไตล์ฮาร์ดแมนเหล่านี้ค่อย ๆ หายไปจากสาระบบของโลกฟุตบอล เอาแค่นักเตะอย่าง ไมเคิล คาร์ริค ที่เพิ่งแขวนสตั๊ดไป ยังเห็นเลยว่าเขาไม่ใช่แบบเดียวกับที่ฮาร์ดแมนในอดีตทำ

หรือดูอย่างมิดฟิลด์ตัวรับสมัยนี้ อาทิ เอ็นโกโล่ ก็องเต้ , เนมันย่า มาติช , แฟร์นาดินโญ่ นักเตะเหล่านี้ไม่ใช่ว่าจะเล่นหนัก หรือเล่นเกมรับแบบเต็มตัวเหมือนสมัยก่อนอีกแล้ว รูปแบบสไตล์การเล่นของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน สามารถสอดขึ้นมาทำประตูได้มากขึ้น มีการวางบอลอันแสนแม่นยำ วิ่งพล่านไปทั่วสนามแบบไม่มีทีท่าว่าแรงจะหมด นั่นคือสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าการเป็นนักเตะตำแหน่งนี้ในปัจจุบันเปลี่ยนไปมาก อาจด้วยสไตล์ฟุตบอลที่ต่างจากเดิมเลยทำให้นักเตะเองต้องพัฒนาเพื่อเข้ากับยุคสมัย

ด้วยยุคสมัยและสไตล์การเล่นที่ต่างกัน เราคงเอามาเปรียบไม่ได้ว่าการเล่นแบบไหนคือการเล่นที่ดีที่สุด แต่สิ่งที่เรารู้ก็คือเมื่อโลกก้าวไปข้างหน้า ทุก ๆ คนก็ต้องพัฒนาความสามารถในอาชีพตนเองเช่นกัน แม้แต่นักฟุตบอลยังต้องรู้เลยว่าควรเล่นอย่างไรเพื่อให้เข้ากับความทันสมัยมากที่สุด ไม่ใช่เล่นแต่แบบเดิม ๆ จนทุกคนจับทางได้หมด แบบนี้มันเท่ากับไม่ได้เกิดการพัฒนาใด ๆ เลย มิดฟิลด์ตัวรับสมัยใหม่ก็ต้องเล่นสไตล์ใหม่ให้ดูเป็นยุคของตนเอง